Ze belde zelf want ze had hulp nodig. Haar leidinggevende had haar meerdere opties aangereikt en ze had haar besluit genomen. Bij Sanders en De Haan wilde ze zijn, dat voelde goed.
De gesprekken vinden plaats bij haar huis. Fijn aan de keukentafel, met twee oplettende poezen om ons heen. Het plotselinge overlijden van haar vriend sloeg in als een bom. Zomaar ineens was hij er niet meer. Haar steun en toeverlaat. Wat heftig en de welbekende druppel die ervoor zorgde dat ze in de ziektewet belandde.
Tijdens de gesprekken is er alle tijd en ruimte om het hier over te hebben en samen zijn we het er over eens, zo in het verdriet blijven zitten levert niets positiefs op. Natuurlijk mag het verlies en het verdriet er zijn, maar achter de geraniums blijven zitten dat is niet wat ze besluit.
Het wordt duidelijk dat ze bij tegenslagen, zowel klein als groot, terugtrekken en onzichtbaar worden haar vaste patroon is. Loopt het niet zo lekker? Dan trekt ze zich terug. Steeds een stukje verder. Het gevolg is het verlies van vriendschappen, wisselingen van banen en een steeds kleiner wordend netwerk.
Ze gaat gretig aan de slag en komt tot mooie inzichten. Met sommige inzichten doet ze wat. Bijvoorbeeld met het het feit dat ze op dat moment in de ziektewet zit. We maken een plan, een opbouwschema en ze gaat ervoor, stap voor stap. Aangeven wat wél en datgene doen wat energie geeft. Al snel is ze uit de ziektewet en dat voelt goed! Gezien worden en erbij horen dat is wat telt.
Van sommige inzichten en afspraken die ze met zichzelf maakt komt geen gevolg. Wel zeggen en beloven, dingen aan willen gaan, het anders willen en het uiteindelijk toch niet doen. Het zijn enkel loze beloftes waarbij de angst regeert.
Toch heeft de coaching gezorgd voor beweging. Beweging door letterlijk weer te gaan wandelen, ook tijdens de coaching, alsook beweging in het gedachtengoed. Ze geeft zelf aan “Ik weet dat ik het anders kan doen en weet nu ook hoe en dat doe ik als ik daar zelf aan toe ben”
Reactie plaatsen
Reacties