Blog

Al meerdere keren had ze burn-out klachten gehad. Ze was hierdoor al lange tijd thuis. Het werken lukte niet want de klachten kwamen grotendeels door haar werk. Ze weet zoveel en weet het zo goed en toch wordt er niet naar haar geluisterd. Datgene wat anders kan en moet en alles wat verkeerd gaat, ze blijft het aangeven bij haar collega's en leidinggevende en het bijzondere is er wordt niets mee gedaan. Echt helemaal niets. wat doet ze dan verkeerd en waarom wordt er niet naar haar geluisterd, ze weet het echt zeker dat haar ideeën de juiste zijn.

Al jaren is ze een gedreven HR-adviseur en wil enkel het beste voor de medewerkers waar ze aan verbonden is. Ze luistert, spiegelt, geeft tips en adviezen. Zo is er een band ontstaan tussen haar en Sanders en De Haan, samen overleggen en kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen.

Weggestopt en vergeten. Tenminste, dat dacht ze. Dat ene zinnetje die de leerkracht van haar kind, ongeveer tien jaar geleden tegen haar had uitgesproken, bleek een grotere invloed te hebben dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Haar invulling en gedachtes hadden er namelijk voor gezorgd dat ze steeds weer aan zichzelf bevestigde niet goed genoeg te zijn.

Ik was er weer klaar voor ….

Al een tijdje volgde ik Sanders en de Haan op social media.

Verbinding, een mooi woord maar wat betekent het eigenlijk? Verbinding behoort toch energie te geven? Wanneer ik in verbinding ben met andere mensen mag ik toch zijn wie ik ben?  In mijn beleving stond ik met alles en iedereen in verbinding. Daar deed ik erg mijn best voor. Erg mijn best. Ik stond klaar voor een ander, hielp de ander, gaf raad, was er voor iedereen. 

Twintig jaar heb ik met veel passie en gedrevenheid gewerkt als leidinggevende in de zorg. Wat heb ik mooie mensen ontmoet, wat heb ik veel gezien, wat heb ik veel geleerd en wat heb ik genoten. 

Denken in problemen, oftewel DIPPEN. In deze blog hebben wij vier tips voor iedereen die wel eens denkt dat 't niks meer wordt, niet lukt, niet goed komt, die geen vertrouwen heeft, zich wel eens buitengesloten en/of alleen voelt. Voor iedereen die het de ander naar de zin wil maken en zichzelf daarbij vergeet. 

Ze roepen mijn naam en ik loop richting het podium. Mijn haren zijn gladgestreken, ik heb een mooie glitterblouse aan en heb stevige hakken aangetrokken, ik loop eigenlijk nooit op hakken. Mijn oksels klotsen een beetje, maar gelukkig ruik ik mijn bloemige parfum. Alle ogen zijn op dit moment op mij gericht en door de speakers hoor ik mijn mentor van 5- havo zeggen: “Kylie weet nog niet zo goed wat ze wil doen en neemt een tussenjaar in de schoenenbranche. Gefeliciteerd met het behalen van jouw havodiploma”. Ik schud haar hand en ben trots op mijn prestatie. Toch bespeur ik enige teleurstelling binnenin mijzelf over mijn gemaakte keuze. Weet ik dan écht niet wat ik wil?

Mijn naam is Manon Markus. Ik ben 26 jaar oud. Ik woon samen met mijn man, mijn 2 zoons en (bonus) dochter. Ik heb zoals de meesten ook het nodige meegemaakt. Ik ben erg onzeker geweest en ik heb mij erg lang niet goed genoeg gevoeld. Ik keek veel naar anderen. Dacht altijd; ik wou dat ik dat kon, dat ik dat was of dat ik dat durfde. In problemen denken. Daar was ik heel goed in.Overal zag ik obstakels en altijd dacht ik… maar wat als het niet lukt? Ik raakte een beetje in een sleur van wat ik deed in mijn dagelijkse leven. Ik wilde het allemaal wel anders. Maar ik wist niet hoe. Ook het goed willen doen en bang zijn om te falen speelde hierin een grote rol.Toen ik van mijn moeder de workshop ´Het roer om’ cadeau kreeg dacht ik eerst: dit is toch niets voor mij. Ik ben nu eenmaal zo. Of; dat vind ik allemaal veel te zwaar beladen. Ik ging er open in. Het was alles béhalve zwaar beladen. Ik heb een hele gezellige en leerzame dag gehad waar ik tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben!

"Jullie krijgen een coachingstraject van Sanders en De Haan" Ik dacht: jeetje dit ga je niet menen? 4 keer op en neer naar Diever? Kan er ook nog wel bij. Zoeken op Google naar Sanders en De Haan. Ik vond de tekst:  'Als het leven je citroenen geeft, kun je er ook een taart van maken'. Ik dacht: Wow, wat is dit nou weer voor een uitspraak? Zou wel weer iets zweverigs zijn.

Ik dacht, dit wil ik zo niet langer meer, ik wilde het anders maar wist niet goed hoe. Ik zocht mijn rust in wandelingen, een poosje ziek thuis blijven en had gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts. Maar ik voelde mij hierdoor niet beter. Ik wilde gewoon weer werken en doorgaan waar ik gebleven was. Ik zat mezelf maar achter de broek aan. Het knaagde aan mij, weer voelde ik die onrust; wil ik nog wel locatie manager blijven of ga ik iets anders doen? Dit vluchtgedrag herkende ik van eerder; weer op vacaturesites kijken, weer die onrust en piekergedachtes...